Centrum voor Shingon-boeddhisme vzw
Een week geleden heb ik mijn hoofd gestoten. Ik was het helemaal vergeten tot ik gisteren mijn hoofd wilde scheren en de kleine pijnlijke bult mij herinnerde aan het voorval.
Ik was een doos op zolder gaan zetten. Een lage dakbalk stond in de weg, en ik botste er tegen met mijn hoofd. Op dezelfde plek heb ik al tientallen keren mijn hoofd gestoten. Telkens als ik in de tempel terug ben, stoot ik mijn hoofd op precies dezelfde plek.
We hebben vijf paar ogen. Het eerste paar gebruiken we om te zien. Licht en donker. Goed en kwaad. Jij en ik. De dingen. En hoe ze kunnen dienen. We doen dat met onze eigen ogen. Met onze eigen ogen kijken we diep in andere ogen. Toch geraakt onze blik moeilijk uit onze oogbal. Veel meer dan een spel van licht op retina, gefilterd door egoïsme, is deze blik niet. Wel handig, dat wel.
Tijdens de Bloemenofferceremonie of Hanakuyo die plaatsvond de Japanse Tuin, werd er een tekst voorgelezen. Deze tekst geschreven door Shaku Jinsen, kan je hier terug lezen.
‘Aranya’ is een Sanskriet woord wat ‘stille plek in het bos’ betekent. In het boeddhisme werd het opzoeken van dergelijke plekken om er verstilling en verdieping te vinden aangemoedigd.
Hier achter mij zie je een Japanse hangrol met een afbeelding van Sakyamuni Buddha. De hangrol is oud en versleten, hier en daar hebben insecten zich te goed gedaan aan het papier en de lijm. De afbeelding is ook wat ongewoon. Meestal wordt de boeddha afgebeeld in volle glorie. Rechtop zittend of staand, een gouden uitstraling, sereen en krachtig, verering waardig.
