Geen enkel geluid zo rustgevend als het geluid van regen. Regen op een dak. Regen op een tentzeil. Regen op de kap van je regenvest. Regen die nadruppelt vanuit de verstopte dakgoot.
Het heeft wellicht te maken met het idee van beschutting. Buiten regent het, maar je zit binnen. Dat binnen zitten kan heel relatief zijn. Gehurkt onder afhangende takken van een dennenboom, met je rug tegen de stam, is ook binnen. Ook al bereiken de regendruppels met enige vertraging toch nog je lichaam.
Regen en het geluid van regen lijken tijd tastbaar te maken. Daarmee bedoel ik niet de klok-tijd, maar de tijd zoals deze stroomt in de natuur. De tijd die passeert en je meeneemt in zijn creatieve beweging, zonder gehaast of gelet op de wijzers. Je zit waar je zit, een regendruppel valt vanuit de lucht. Hij komt onvermijdelijk op je af, je zet je schrap en sluit de ogen, om je dan finaal over te geven aan zijn poëzie. Je deelt de reis, en je luistert naar de oneindige avonturen van een druppel water.
Ooit had ik onder een kersenbloesem in Japan een kostbare ervaring met een regendruppel. Het gebeurde tijdens een theepauze middenin een drukke werkdag. We waren bezig geweest met de bouw van een stenen trap en zaten moe uit te rusten onder een kerselaar. Het begon te regenen. Een druppel viel. Hij viel op mij, en ik zat plots in de druppel. Ik begreep onmiddellijk wat het was een druppel te zijn, en wat het was een kersenbloesem te zijn. Niemand rond mij zag wat er aan de hand was. Ik sloot de ervaring in mijn hart.
Daarna ging ik terug aan het werk. De stenen waren even zwaar, maar mijn hart was licht.
Het regent bloesems
Op een trap zonder treden
Rust de tijd even.
Shaku Jinsen
Hermitage onder het Bladerdek