Niets blijft.
We zijn niet.
We veranderen.
Vasthouden zorgt voor spanning.
Dadendrang dooft uit.
Ik verstil mijn beweging.
Mijn adem verbindt liefde en leed.
Een lijn wordt een cirkel.
Een vriendelijk licht verschijnt.
Shaku Jinsen
Hermitage onder het Bladerdek
Waarom hebben we gevoelens? De jongen is acht, en vraagt het midden in het tumult van een video-apero. Ik probeer rond de vraag te laveren, en zeg dat hij beter eens langskomt om het er over te hebben. Hij vergeet het niet. Hij zit nu op de bank bij me thuis. Waarom hebben we gevoelens?
Ik pols even voorzichtig. Of er misschien iets is? Nee hoor, gewoon, een tijd geleden vroeg ik mij dat af. Ok. Dan misschien toch even verder tasten. Welke gevoelens? Gewoon, bijvoorbeeld bang zijn, of
Not to be overwhelmed by the profound nature of reality, but instead to be receptive of it, or acquiescent to it.
Niet overweldigd worden door de diepe aard van de werkelijkheid, maar integendeel, om ontvankelijk en meegaand te worden.
Zo stond het in een woordenboek. Ik had met wat tijd op handen het eerste deel van mijn naam nog eens opgezocht. Dat leest in het Sino-Japans jin, en is in de boeddhistische terminologie de vertaling voor het Sankriete ksānti. Dit wordt meestal vertaald met
Une pierre qui tombe dans l’eau ne rate jamais le centre de la cible.
Een steen die in het water valt, valt altijd in het midden van de roos.
Deze kleine parel las ik in het boekje ‘Aphorismes sous la lune et autres pensées sauvage’ van de Franse avonturier/schrijver Sylvain Tesson. Als je jezelf laat vallen, val je altijd in het midden van de roos. Tenminste als je in het water valt. Dan maak je je eigen kringen, en word je vanzelf het midden. Het is onmogelijk er naast te vallen, je kan niet