Onderricht - Reflecties

Ondanks de droogte bollen de knoppen van de pioenroos in de tuin op. Nog even, nog even, morgen misschien. Elke dag ga ik hoopvol slapen. En dan komt de dag dat daar plots een prachtige volle pioenroos staat te pronken. Je mag het niet zeggen, maar ik hoop dat het dan niet plots gaat onweren, of hard regenen. De volle bloesem zou ten onder gaan aan haar eigen schoonheid.

Ongeveer tweehonderd jaar geleden stond iets gelijkaardigs op het punt te gebeuren in Japan. Gelukkig was er een dichter in

Op het wandelpad kwam ik een oude man tegen. Hij had een wandelstok vast. We kruisten, glimlachten elkaar een goede morgen toe, en gingen woordeloos ons weegs verder. In die ene seconde dat we elkaar kruisten, zag ik hoe zijn rechterhand stevig een wandelstok vasthield. Het was een houten wandelstok. Op de plaats waar zijn hand zat, was de schors mooi weggesneden. Bovenaan was een gaatje geboord, met een lus erdoor.

Het was een tijdje geleden dat ik nog zo’n zelfgemaakte houten wandelstok zag

Digitale fluctuaties van onze modem ( oververmoeid ?) dwong ons even analoog te gaan. Daarmee was de quarantaine compleet. Het euvel duurde een dag of twee. Een technicus kwam langs, hield afstand, en herstelde onze brug met de buitenwereld.

Digitaal zou van het latijn digitus komen, wat vinger betekent. We hebben tien vingers, daarmee kunnen we naar de dingen wijzen en ze tellen. Die tien vingers zijn er verantwoordelijk voor dat de mensheid in decimalen telt, zo leerde ik ooit tijdens een

Een straaltje maanlicht valt door het raam naar binnen. Ik vouw mijn handen tot een kommetje. Het maanlicht vult mijn handen. Voorzichtig om niet te morsen, breng ik mijn handen naar mijn mond, en drink langzaam het maanlicht op. Ik zie hoe alles vervormt en nieuwe ogen geboren worden.

De maan brengt mij de zon. Terwijl alles donker is.

’s Morgens word ik wakker door een zonnestraal. Dat is vreemd want het raam ligt aan de westkant. Het is het raam van het huis van de buren die het opkomende